Η ανδρεία και ο ηρωϊσμός των Μυροφόρων
Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η τρίτη Κυριακή από του Πάσχα, η Κυριακή των Μυροφόρων και ονομάσθηκε έτσι, επειδή την ημέρα αυτή η αγία μας Εκκλησία καθιέρωσε να εορτάζουμε την μνήμη των αγίων μυροφόρων, ανδρών και γυναικών, εκ των οποίων οι μεν πρώτοι ανέλαβαν να αποκαθηλώσουν και να ενταφιάσουν το πανάγιον σώμα του Κυρίου μας από τον Σταυρό το εσπέρας της μεγάλης Παρασκευής, οι δε μυροφόρες γυναίκες ήρθαν λίαν πρωΐ της μιάς Σαββάτων, δηλαδή την Κυριακή του Πάσχα, στον τάφο του Κυρίου μας, για να μυρώσουν το πανάγιο σώμα Του, αλλά βρήκαν τον τάφο κενό, διότι ο Κύριός μας είχε ήδη αναστηθεί. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα, που ακούσαμε προηγουμένως, είναι μια περικοπή από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, στην οποία ο ευαγγελιστής περιγράφει ακριβώς αυτά τα γεγονότα.
Σύμφωνα με την διήγηση του ευαγγελιστού το εσπέρας της Μεγάλης Παρασκευής, μετά την σταύρωση του Ιησού μέσα στην πόλη της Ιερουσαλήμ επικρατούσε μια ατμόσφαιρα φόβου και τρόμου. Μέσα στις καρδιές των σταυρωτών του Ιησού έβραζε ακόμη η οργή και το μίσος. Και αλλοίμονο σ’ όποιον τολμούσε να εκφράσει με οποιοδήποτε τρόπο συμπάθεια προς τον εσταυρωμένο. Οι ένδεκα μαθητές έχουν κλειδωθεί στο υπερώο από φόβο, μήπως ξεσπάσει πάνω τους η οργή των Ιουδαίων. Ο Χριστός βρίσκεται ήδη νεκρός, κρεμασμένος πάνω στο σταυρό. Υπήρχε λοιπόν επείγουσα ανάγκη, να βρεθούν κάποιοι, οι οποίοι θα αναλάβουν να αποκαθηλώσουν και να ενταφιάσουν το σώμα του, διότι σε λίγες ώρες άρχιζε η ημέρα του Σαββάτου, ημέρα κατά την οποία οι Εβραίοι εόρταζαν το εβραϊκό Πάσχα, που ήταν αυστηρή αργία, οπότε κάθε παρόμοια ενέργεια ήταν απαγορευμένη.
Την κρίσιμη εκείνη ώρα εμφανίζεται ο μέχρι τότε «κεκρυμμένος» μαθητής του Κυρίου, ο Ιωσήφ, που καταγόταν από την Αριμαθαία και ήταν επίσημο μέλος του Ιουδαϊκού Συνεδρίου. Αυτός λοιπόν ο Ιωσήφ αντιλαμβάνεται και συνειδητοποιεί ότι ήρθε πλέον η ώρα να αποβάλλει τον φόβο και να αποδείξει έμπρακτα την πίστη και την αγάπη του προς τον Ιησού. Ανεβαίνει στο Πραιτώριο και με πολλή τόλμη και ανδρεία ζητάει από τον Πιλάτο την άδεια να ενταφιάσει τον Ιησού, αν και εγνώριζε ότι με την ενέργειά του αυτή έθετε σε κίνδυνο το αξίωμα, αλλά και την ίδια του την ζωή. Έτσι ο Ιωσήφ μαζί με τον άλλο «κεκρυμμένο» μαθητή, τον Νικόδημο, αφού πήραν την άδεια από τον Πιλάτο, έφεραν εις πέρας το έργο της αποκαθηλώσεως, γενόμενοι αιώνιο παράδειγμα ηρωϊσμού, ομολογίας πίστεως και αυτοθυσίας σε όλες τις γενεές των πιστών. Παρόμοιο παράδειγμα ηρωϊσμού και αυτοθυσίας έδειξαν και οι μυροφόρες, οι οποίες ήρθαν με αρώματα λίαν πρωΐ της μιάς Σαββάτων στον τάφο του Κυρίου, για να μυρώσουν το πανάγιο σώμα του Κυρίου, αν και εγνώριζαν, ότι έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή τους από τους ρωμαίους στρατιώτες, που φύλαγαν τον τάφο.
Η ανδρεία, η τόλμη και το ομολογιακό φρόνημα, αγαπητοί μου αδελφοί, αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο της χριστιανικής μας ζωής. Αποτελεί, θα λέγαμε το κριτήριο, που ελέγχει τη γνησιότητα της πίστεως και της αγάπης μας προς τον Κύριο. Κατ’ αρχήν ο ίδιος ο Κύριός μας καταδικάζει τον φόβο και τη δειλία και προβάλλει την ομολογία της πίστεώς μας ως καθήκον επιβεβλημένο. Λέγει: «Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς…», (Ματθ.10,32). Ο απόστολος Παύλος, στην Β΄ προς Τιμόθεον επιστολή του σημειώνει ότι «ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως», (1,7). Ο δε απόστολος της αγάπης, ο ευαγγελιστής Ιωάννης, στην Αποκάλυψη, θεωρεί τους δειλούς εξ’ ίσου ενόχους και αξίους αιωνίου κολάσεως όπως τους απίστους και τους ειδωλολάτρες: «τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις…το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω…», (21,8)
Άραγε εμείς, αδελφοί μου, έχουμε να παρουσιάσουμε στη ζωή μας κάτι από το γενναίο, ηρωϊκό και ομολογιακό φρόνημα των αγίων μυροφόρων, που μνημονεύσαμε παραπάνω; Δυστυχώς οι περισσότεροι από μας πολύ απέχουμε, από το να είμαστε εις θέσιν να τους μιμηθούμε. Διότι οι μεν μυροφόρες μεγάλο πόθο είχαν να αλείψουν με μύρα το νεκρό σώμα του Κυρίου, ώστε να έρθουν λίαν πρωΐ στον τάφο και μάλιστα με κίνδυνο της ζωής των. Αντίθετα εμείς, ενώ δεν διατρέχουμε κανένα κίνδυνο, αμελούμε να έρθουμε το πρωΐ της Κυριακής στην Εκκλησία, για να συναντήσουμε τον Κύριο, όχι νεκρό, αλλά αναστημένο. Ας διδαχθούμε λοιπόν από το παράδειγμα των μυροφόρων. Και όπως εκείνες με μύρα ήρθαν στον τάφο του Κυρίου, έτσι και εμείς με ανάλογο πόθο ας προσέλθουμε στον Ναό, για να προσφέρουμε στον αναστημένο Χριστό αντί των μύρων τον ύμνο, τη λατρεία και την ευγνωμοσύνη μας προς Αυτόν, όπως πολύ ωραία ψάλλει η Εκκλησία μας σ’ ένα αναστάσιμο τροπάριο: «Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέως και αντί μύρου τον ύμνον προσοίσωμεν τω δεσπότη και Χριστόν οψόμεθα, δικαιορύνης Ήλιον πάσι ζωήν ανατέλλοντα».
Ειδικά στην εποχή μας χρειάζεται τόλμη και ομολογιακό φρόνημα για να είναι κανείς γνήσιος μαθητής του Κυρίου. Τόλμη και ανδρεία χρειάζεται για να μένουμε πιστοί στο θέλημα του Θεού, όταν βλέπουμε ότι όλοι γύρω μας χλευάζουν, ειρωνεύονται και υβρίζουν τον Χριστό και την Εκκλησία. Τόλμη, ανδρεία και αγωνιστικό φρόνημα χρειάζονται ιδίως οι νέοι μας, για να μείνουν αγνοί μέχρι την ώρα του γάμου, καθ’ όν χρόνον παντού γύρω μας κυριαρχούν ο πανσεξουαλισμός και η λατρεία της σάρκας. Με τόλμη και ανδρεία καλούνται σήμερα οι νέοι μας να δίνουν την μαρτυρία της χριστιανικής πίστεως στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, όταν προβάλλεται από τους καθηγητές, ή τους μαθητές η αθεΐα, όταν χλευάζεται ο Χριστός και όταν διαφημίζεται ως πρόοδος και ως πολιτισμός κάθε είδους σεξουαλική ανωμαλία. Τόλμη και ανδρεία χρειάζεται η πιστή γυναίκα, για να αντισταθεί στον πειρασμό της εκτρώσεως, όταν μάλιστα ο σύζυγος και όλοι οι συγγενείς πιέζουν αφόρητα να προχωρήσει στο έγκλημα της εκτρώσεως με διάφορες προφάσεις. Τόλμη και ανδρεία χρειάζονται οι νεαροί σύζυγοι, για να φυλάξουν το στεφάνι του γάμου τους καθαρό από κάθε σαρκική πτώση. Τόλμη και ανδρεία χρειαζόμαστε όλοι μας, για να εφαρμόσουμε στη ζωή μας το νόμο του Ευαγγελίου, που απαιτεί τιμιότητα και ειλικρίνεια, όταν βλέπουμε ότι πολλοί γύρω μας καταφεύγουν στο ψέμα και στην απάτη, για να επιτύχουν το προσωπικό τους συμφέρον.
Προ πάντων τόλμη και ανδρεία χρειαζόμαστε, για να δίνουμε δυναμική τη μαρτυρία της ορθοδόξου πίστεως, όταν διαστρεβλώνεται η αλήθεια και προβάλλονται ποικίλες αιρετικές διδασκαλίες. Ιδιαίτερα στην εποχή μας, όπου κυριαρχεί η παναίρεση του Οικουμενισμού, υπάρχει επιτακτική ανάγκη να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις, να διαφυλάξουμε ανόθευτη και απαραχάρακτη την ορθόδοξη πίστη από κάθε οικουμενιστική αιρετική θεωρία, συμμετέχοντες σε κάθε αγωνιστική προσπάθεια όλων εκείνων των κληρικών, ή λαϊκών που αγωνίζονται προς την κατεύθυνση αυτή.
Βέβαια όλα αυτά στοιχίζουν. Στοιχίζουν διωγμούς και θλίψεις. Για την αγάπη του Χριστού όμως αξίζει κάθε θυσία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αποδείξουμε την αγάπη μας προς τον Χριστόν παρά μόνον αυτός. Και δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να επιτύχουμε τη σωτηρία παρά μόνον αυτός. Άλλωστε ο αγώνας μας δεν γίνεται για κάποια αφηρημένη ιδέα, ή για την πρόσκαιρη δόξα και τις απολαύσεις του κόσμου, αλλά γι’ αυτή την αλήθεια, που είναι ο Χριστός. Η παρρησία μας, αλλά και ο αγώνας μας για την ανατροπή της πλάνης γίνονται αφορμή να δοξάζεται το όνομα του Θεού. Ο ευσχήμων Ιωσήφ τόλμησε, προκειμένου να προστατεύσει από τυχόν βεβήλωση το πανάχραντο σώμα του Κυρίου μας. Και εμείς ας περιβάλλουμε πάντοτε με τιμή και σεβασμό το πανάγιο πρόσωπο του Κυρίου μας, ακολουθώντας πιστά τις εντολές του και υπερασπιζόμενοι τις αλήθειες του Ευαγγελίου, που εκείνος μας δίδαξε.
Ας προσέξουμε, αδελφοί μου, όλα όσα παραπάνω είπαμε με αφορμή την σημερινή εορτή των μυροφόρων και ας αγωνιστούμε να τα εφαρμόσουμε στην πράξη. Και τότε θα αξιωθούμε και εμείς, όπως οι μυροφόρες, να δούμε με τα μάτια της ψυχής μας τον αναστάντα Κύριο, σύμφωνα με όσα διακηρύσσει ο υμνογράφος: «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως. Χριστόν εξαστράπτοντα και χαίρετε φάσκοντα τρανώς ακουσώμεθα επινίκιον άδοντες». Πράγμα το οποίο εύχομαι σε όλους από καρδίας με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, της Κυρίας Θεοτόκου, των αγίων μυροφόρων και όλων των αγίων. Αμήν.
